Ongeluk 2/11

Op de vreugde uit deze blog is eventjes een redelijk pijnlijke stop gekomen afgelopen weekend... Afgelopen vrijdag had ik afgesproken met een vriend om een draadloos systeem voor op het appartementje uit te dokteren (geluid en televisie koppelen aan de computer) maar ik ben daar nooit geraakt. Toen ik met mijn Matiz'je de Bevrijdingstunnel wou inrijden - kalm rijdend, want het wegdek was nat en er was een ongeluk in gebeurd - sloeg de idioot voor mij plots alles dicht. Ik deed hetzelfde, maar zijn auto had waarschijnlijk ABS... en mijne niet...

Ik ben tegen een goeie zestig per uur tegen de betonnen vangrail gegaan. Er is daar geen weg naast: er zijn maar twee rijstroken, geen pechstrook om op uit te wijken, geen berm in het midden of zoiets... Simpel: àls je daar slipt is het ofwel links ofwel rechts tegen de muur. In mijn geval, rechts. En dat is tegelijk mijn geluk geweest: ik reed voor een vrachtwagen met oplegger, als ik op m'n eigen rijvak gecrashed was...

Het is een wonder, hoe ik uit die auto ben gekomen. Hij is intussen total loss verklaard, dus dat zegt op zich al wel veel. Ik heb momenteel last van mijn rechterpols, en de whiplash is er ook nog steeds niet uit. Ik was wel hysterisch toen ik uitstapte, toen die airbag bovenkwam dacht ik echt dat het voorbij was... Maar ik zeg het, die vrachtwagen achter me, een paar kilometer per uur sneller, meer verkeer die avond, ... Het heeft geen haar gescheeld... Ik had hier niet meer kunnen zitten om mijn verhaal af te maken. En dat is verdomme een verdomd griezelige gedachte.

Vorige woensdag was misschien... en maandag in de Prof... en mijn schuld-saldoverzekering op het appartement had... Maar soit, dat IS allemaal niet. Laat ik jullie wel vertellen dat ik vanaf nu bij élk avondje dat ik weg ben, élk moment dat ik bij mijn vrienden ben, élke nacht ik niet alleen slaap zal koesteren en ik mij niet ongelukkig wil voelen, bij niets.

Jullie zouden ook best schrikken van de reacties van sommige mensen. Mensen zonder inhoud, uiteraard. Maar om in deze situatie het soort uitlatingen te doen dat ik gehoord heb, daar moet je verdomd laag voor zijn. Maar goed, in feite is dat soort zelfs geen woorden waard.
Ik bedank beter even iedereen die mij in het voorbije weekend opgevangen heeft, speciaal mijn ouders die waarschijnlijk minder inzitten met mijn groene autootje dan ikzelf, Kathleen die me gisteren nog belde en gisterenavond nog smste, Erik (en Erik z'n pa) om mij vrijdagavond direct op te vangen, Soes voor haar mooie woorden, Kelly om haar bezorgdheid en Jan om te luisteren vrijdag tussen het hysterisch gesnik door op zijn werk. Verder ook iedereen die oprecht aan me gedacht heeft.

The show must go on desalniettemin. Nog drie nachtjes slapen en ik heb de sleutel... Vrijdag wordt alle materiaal naar daar gebracht (dank u Karel en Karels mystery guest) en vanaf dat weekend wordt er gewerkt! Het zal best pijnlijk zijn, gezien uitslapen er niet veel meer zal bij zijn... We zullen dat al meteen kunnen testen zaterdagochtend...

Zondag 11/11 wordt er papier van de muren gescheurd in alle kamers, dus mensen die zich geroepen voelen...? We zijn momenteel al met drie ladies, en er zal spuitwater, cola, bier en (you guessed it) Martini Fiero aanwezig zijn...!